Bir Günün Ötesinde: Kalplerdeki İz* Bugün, okulumuzun öğrencileri olarak Altındağ Belediyesi Doğantepe Yaşlılar Evine bir ziyaret gerçekleştirdik.

Bir Günün Ötesinde: Kalplerdeki İz*  

Bugün, okulumuzun öğrencileri olarak Altındağ Belediyesi Doğantepe Yaşlılar Evine bir ziyaret gerçekleştirdik. Kapıdan içeri adım attığımız an, yüzlerinde beliren o içten tebessümler, aslında ne kadar değerli bir an yaşayacağımızın ilk işaretiydi. Onlar, hayatın yorgun ama bir o kadar da bilge savaşçılarıydı; bizlerse, henüz yolun başında, onlardan öğreneceği çok şey olan genç ruhlar...  

Her birimiz, yanlarına oturdukça, gözlerindeki parıltıyı fark ettik. Anlattıkları her anı, yılların yükünü taşıyan ellerindeki çizgiler gibi derindi. Kimi zaman geçmişe dair hüzünlü hatıralar, kimi zaman da gençliklerinin neşeli anıları döküldü dudaklarından. Biz dinledikçe, aslında onların yalnızca birer "yaşlı" değil, birer hazine olduğunu anladık.  

Bir öğrencimiz, dedesinden öğrendiği bir türküyü çaldı bağlamasıyla. O an, gözlerde biriken yaşlar, kelimelere dökülmeyen duyguların en saf ifadesiydi. Başka bir öğrencimiz, elinden tuttuğu bir nineye, "Bana anneannemi hatırlattınız," deyiverdi. İşte o an, zaman durdu sanki... Kuşaklar arasında kurulan bu görünmez köprü, sevginin ne denli güçlü olduğunu bir kez daha hatırlattı hepimize.  

Ayrılırken, "Gelin yine, bekleriz sizi," diyen o tatlı sesler, yüreğimize işledi. Biz onlara belki bir günlük neşe getirdik, ama onlar bize bir ömür boyu unutamayacağımız dersler bıraktılar: Sevginin yaşı olmadığını, paylaşmanın en büyük mutluluk olduğunu ve insanın en değerli mirasının, geride bıraktığı iyilikler olduğunu...  

Bugün, sadece bir "ziyaret" değil, kalplerimizi sonsuza dek değiştiren bir yolculuktu. Ve biz, oradan ayrılırken, yüreklerimiz bir kez daha anladı ki; asıl iyilik, insana dokunabilmektir...  

*— Minnet ve Sevgiyle*